Zomzom ve Karıncaların Macerası Masalı
Zomzom ve Karıncaların Macerası Masalı
Bir zamanlar Zomzom ve ailesi, büyük şehrin ortasında son kalan boş arazide yaşarlardı. Zomzom, büyük bir karınca ailesinin sevimli üyesiydi ve bu ailenin yaşadığı yer, adeta bir labirenti andırır büyüklükteki yuvalardan oluşuyordu.
Bu yuvalar, Zomzom’un doğduğundan çok önce, büyük büyük dede ve büyük büyük anne tarafından özenle inşa edilmişti. Yuvaların ne kadar derin olduğunu kimse bilmezdi ve içinde kaç oda bulunduğunu sadece büyükler biliyordu. Herkesin dediği bir şey vardı, o da yuvanın çok ama çok yaşlı olduğuydu. Arada sırada bisikletli çocuklar tarafından yaratılan titreşimler ya da şehir gürültüleri yuvaya zarar verirdi. Ayrıca sert rüzgarlar bazen yuva girişini kapatır, karıncaları dışarıda bırakırdı.
Ancak karıncalar, dünyanın en usta mimarlarıydı. Herhangi bir hasarı hızla onarırlar ve bir arada yaşamaya devam ederlerdi. Onların en önemli özelliklerinden biri ise yaz boyunca yiyecekleri toplamak ve kilerlerine depolamaktı. Yazın sonuna yaklaştığında, yere dökülen palamutları, simitçi amcanın dükkânından dökülen susam tanelerini, çekirdek ve fıstık kabuklarını, en çok sevdikleri mısır ve buğday taneciklerini toplamaya başlarlardı.
Bu yaz, okullar tatil olduğunda Zomzom da ailesine yiyecek taşımada yardım etti. En çok da mısır tanecikleri onun tarafından taşınırdı yuvaya. Kış geldiğinde, dans edip şarkı söylerlerken o mısır taneciklerini patlatıp yemeyi sabırsızlıkla beklerlerdi. Günler hızla geçiyordu.
Bir gün, neredeyse tüm ailesinin yuvada olduğu bir anda dehşet verici bir sarsıntı yaşandı. Yer, yuvalarının altında dans eden yüzlerce fil gibi sallanıyormuş gibi hissettirdi. Zomzom henüz uyanmış, yüzünü yıkamak için banyoya gitmekteydi. Annesinin ve babasının odasının önünden geçerken sarsılmaya başladı.
İlk başta bisikletli çocukların geçtiğini düşündü, ama sarsıntı bir türlü sona ermedi. Ne olduğunu anlayamadan, okulda öğrendiği deprem anında yapılması gerekenleri hatırladı. Hemen en güvenli yere çöktü, başını ve ensesini korumak için eğildi ve sağlam bir şeye tutunmaya çalıştı. Ne kadar zaman geçtiğini bilmiyordu.
Kendine geldiğinde bacağında büyük bir sargı ve başında demirden bir şapka olduğunu fark etti. “Annem ve babam nerede?” diye sordu yanındaki hemşire karıncaya. Hemşire, ailesinin yakında geleceğini söyledi. Bu habere sevindi, içi hafifledi. Ama hala ağlamak istedi, gözyaşları bir türlü gelmedi. Ne yapacağını bilmeden odasının duvarına bakmaya başladı.
O an, tek dert arkadaşlarından olan ve yatağının yanındaki sandalyede yaşayan tahtakurdunun ona eşlik ettiği gibi görünüyordu. Tahtakurdu, çıkardığı kırt kırt sesleriyle danslarını hatırlatıyordu. Zomzom, o mutlu günleri hatırlamaya çalıştı. Dans ederken söyledikleri şarkıyı hatırlamaya çalıştı:
Kırt, kırt, kırt, Haydi şimdi sırıt Kurt, kurt, kurt Haydi şimdi sırıt
Gözlerini kapattı ve neşeli dans günlerini hayal etmeye başladı. Ne güzel günlerdi…
Bunları düşünürken, anne ve babası odasına girdi. Zomzom çok sevindi. Onlara sarılmak istedi, ama ayağındaki sargı buna izin vermedi. Annesi yaklaşıp onun elini tuttu. Neyse ki ailesi yanındaydı. Günler hızla geçti. Sonunda yuvalarına dönmek için gün geldi. Ve hastanedeki diğer arkadaşları da iyileşti ve onlara katıldı. Birlikte yuvalarına geri döndüler.
Yuvalarının etrafındaki insan evleri de hasar görmüştü, bisikletler kaybolmuştu ve ağaçlar yerle bir olmuştu. Annesi, Zomzom’a ne olduğunu anlatırken onun üzgün olduğunu anladı. Ancak insanlar onlara yardım etmek için gelmişti ve çoğu sağ salim kurtulmuştu. Ayrıca, yolun karşısından gelen arkadaşlarını gördü. Onlar da korkmuştu, ama şimdi mutlu görünüyorlardı. Karıncalar hemen çalışmaya başladı ve yuvalarını tekrar inşa ettiler. Duvarları sağlamlaştırmak için dallar, perdeler için kuş tüyleri getiriyorlardı.
Zomzom, bir çubuk bulup taşımaya başladı. Artık yuvalarını daha depreme dayanıklı hale getireceklerdi. Bir süre sonra yuvalarını tamir etmişlerdi bile. Evet, bazen hala yuvalarının üzerinde dans eden filler gibi hissediyorlardı, ama bu artık onları korkutmuyordu. Kuş tüyü perdeyi aralayıp güneşin doğuşunu gördüğünde, ağaçların tekrar büyümeye başladığını gördüğünde, her şeyin yolunda olduğunu biliyordu. Çünkü artık biliyordu ki, karıncalar birlikte çalıştıklarında her şeyi başarabilirlerdi.
