Maymun ve Jana’nın Ormanda Noel Hikayesi
Maymun ve Jana’nın Ormanda Noel Hikayesi
Merhaba arkadaşlar, Ben Maymunum. Jana’nın beni ne kadar hilekar biri gibi anlatmaya başlayacağından önce, sadece size benim kadar kötü olmadığımı söylemek istiyorum. Bu ormanda benim evim olan hayvanlar var, beni Noel akşam yemeği için yemeyi çok isterler – yani ara sıra onlarla biraz şaka yaparsam, bu adil değil mi? Neyse ki, onlar beni yakalayamazlar!
Peki, bakalım Maymun, onu göreceğiz. Hikayemize devam edelim. Ormanda Noel
Güzel bir gün, yılın sonlarına doğru, Maymun, bir ağaçta oturuyor, gözleri bir adamın bahçesindeki yüksek çitten sıçrayarak içeriye bakıyor. Bu bahçe herhangi bir maymun için bir ziyafet, meyvelerle, fındıklarla, sebzelerle ve çiçeklerle dolup taşıyor. Tabii ki, “maymun geçirmez” olarak adlandırılan çit, akıllı arkadaşımız için bir engel değildi.
Bugün, Maymun’un dikkatini çeken olağanüstü bir şey oldu. Orada, gördüğü hiçbir şeye benzemeyen bir ağaç duruyordu. Yeşil, sivri, üçgen şeklinde bir harika! Dalında en harika meyveleri taşıyordu, çoğu güneşte parlıyordu.
“Hmm, acaba bu meyveler parladıkları kadar iyi mi tadıyor?” diye düşündü Maymun. Hızlıca uzun bir dalın üzerinde sallandı ve cesurca bir sıçrayışla kendini bahçenin içinde buldu. Bu tuhaf ağaç, tırmanması en kolay olanı değildi, ama her zamanki gibi kararlı Maymun, bir alt dalı kavrayabildi. Yukarı ulaşarak tuhaf şekilli meyveleri koparmayı başardı, ki şaşırtıcı bir şekilde iyice sabitlenmişlerdi. Biraz uğraşınca, onları kolu arasına tıkıştırmış bir demetle geri döndü. Adam çıkarken tam da bahçede belirdi, yumruğunu sallayarak.
Jungle’daki güvenliğe geri döndüğünde, Maymun parıl parıl parlayan meyvesini inceledi. “Iğğh! Bunlar hiç iyi tatmıyor,” dedi suratını buruşturarak. “Sulu değil, yumuşak değil, lezzetli değil… Ama bakmaya değer değil mi? Onları yiyemiyorsam en azından ormanın en şık ağacına sahip olacağım. Herkes hayranlık içinde olacak!”
Ve böylece, parlak süslerle ağacını süsledi. Tahminine sadık kalarak, bütün gün boyunca hayvanlar geçti, gözleri merakla parlıyordu.
“Bu nadir ve mistik bir Kaleido Ağacı,” diye böbürlendi Maymun, yüksek bir hikaye anlatıyordu. “Her renk farklı bir büyü taşıyor. Ama henüz yenmeye hazır değiller. En uzun gece, dolunay altında, büyüleri canlanacak. Sadece bekleyin!”
Çoğu hayvan Maymun’un fantastik hikayesine oldukça kapıldı, ama Ayı ve Kaplan? Öyle değil. Her zaman Maymun’un numaralarından şüpheleniyorlardı.
“Bu ‘harika meyveler’ sadece Maymun’un maymunca numaralarından başka bir şey değil!” dedi Kaplan, şüphe dolu gözleri daraltarak.
“Sözleri ağzımdan aldın, nehirde yunuslar oynatıyorsun,” diye ekledi Ayı, büyük başını sallayarak.
Maymun’un son numarasından şaşkın olan Ayı ve Kaplan, yakınlardaki bir ağaçta oturan yaşlı baykuşa bilgelik aramaya karar verdi.
“Bay Baykuş, bu Maymun’un ağacındaki parıltılı meyvelerle ilgili ne söylersin?” diye sordu Kaplan. “Parlıyorlar ve dolunay ışığında bile parlıyorlar!”
“Ben de fark ettim,” dedi Baykuş, gözleri bilgece ve bilgeliğiyle dolu.
“Ben de fark ettim! İlk bakışta parlayan meyveleri bir mil uzaktan gördüm,” dedi Ayı, biraz gözlemci gibi görünmeye çalışarak. “Ama süper parlaklıklarının ne işe yaradığını anlayamadım. Bu yüzden bize daha fazla anlatır mısınız?”
Baykuş açıkladı: “Ah, bunlar insanın bahçesindeki özel bir ağaçtan geliyor, Noel Ağacı olarak adlandırılıyor. İnsanlar çok özel bir zamanı kutluyorlar – iyilik, hediye verme ve neşe zamanı.”
“Hediyeler mi? Oh, hediyeleri çok seviyorum! Sadece şöyle bir şey var ki… sanki hiç kimse bana hiçbir şey vermiyor,” diye mırıldandı Ayı, biraz üzgün.
“Yani Noel diyor musun?” diye homurdandı Kaplan, ilgileniyormuş gibi ses çıkararak. “Daha fazla anlatır mısın?”
“İnsanlar özel bir bebeklerinin doğumunu kutluyorlar. Bu, birbirlerine nazik oldukları, kötü numaralar yapmaktan kaçındıkları harika bir zaman,” dedi Baykuş.
“Numaralar mı? Oh, numaraları seviyorum! Sadece şöyle bir şey var ki… bu kadar garip numaraları ormanda hiç görmedik,” dedi Ayı, sihirin dışında kalmış gibi hissederek. “Bahsettiğiniz soğuk halı nedir? Ormanda mı yetişir?”
“Ona kar yağışı diyorlar,” diye ötme sesiyle Baykuş. “Aslında onu daha önce uzaktan gördünüz. Büyük Dağ’ın tepesinde yılın her zamanı kar vardır. Bazıları Santa’nın hediye paketlerini çalmak için orada gizli bir mağarada sakladığını söyler, hırsız ayaklarından uzak.”
“Çok ilginç, çok ilginç,” diye yorumladı Kaplan.
Kaplan ve Ayı, bu bilgiyi çok beğendiler ve hayvanlara bu harika şey olan Noel hakkında her şeyi anlattılar ve Maymun’un sadece birkaç küçük parçasını çalmayı başardığını ve kendine sakladığını öğrendiler.
“Tipik bir maymun davranışı,” dedi Kaplan. “Çalmaktan başka bir şey yapamıyor ve hatta neyi çaldığının farkında değil. Noel vermenin, almaktan ziyade bir zamanıdır, ama o bunu anlayacak kadar akıllı değil.”
Yakında diğer hayvanlar Maymun’un parlak çalınmış süslerinden sıkıldılar. Ve Maymun, dikkat odağında olmak için yaşıyor gibi hissetti.
“Biliyor musunuz?” diye düşündü. “Bir fikrim var. Santa’nın Büyük Dağ’daki gizli mağarasını bulacağım ve bir sürü hediye çalacağım ve onları arkadaşlarıma ve akrabalarıma hatta düşmanlarıma bile vereceğim. Ormanda Noel’i kutlayacağız ve ben tüm zamanların en popüler maymunu olacağım! Santa’dan daha popüler olacağım en azından Jungle’da.”
Ve öylece Maymun, Büyük Dağ’a uzun bir yolculuğa çıktı. Ağaç tırmanmada uzmandı, ama dağ tırmanmak çok daha zordu. Tüy gibi bacakları nasıl zorlandı ve ağrıdı, daha yükseklere tırmanırken kayaların ve çakıl taşlarının üstünden süründü. Ara sıra geriye dönüp aşağıdaki ormanın tepelerini gördü. Ne kadar yüksekteydi! Sonunda kar sınırına ulaştı. BRRRRR… ayakları donmuştu, ama yine de Santa’nın gizli mağarasını bulmaya kararlıydı. Hava sisli hale geldi ve üşüdü.
“Keşke burada bana yol tarifi verebilecek bir kuş veya keçi gibi biri olsa. Ama kimseyi görmüyorum… Bekleyin bir dakika, bir şeyler hareket etti. ‘Merhaba, orada kimse var mı? Sen misin Noel Baba?”
Yavaşça ufak bir figür belirdi. İki bacak üzerinde yürüyor, insanlar gibi giyiniyor, ama yeşil bir cildi ve çok büyük bir burnu vardı.
“Kim olduğunuzu sordum?” diye sordu Maymun. “Sizin gibi kimseyi daha önce görmedim.”
“Ben bir Noel elfiyim,” diye cevapladı figür.
“Ve burada ne yapıyorsunuz?”
“Ben Noel için çalışıyorum. Ve size aynı soruyu sormak üzereydim. Burada ne yapıyorsunuz?”
“Tesadüfen,” itiraf etti Maymun, sanki hipnoz altında konuşur gibi, “bu yıl bir iki küçük hile yaptım. Çoğunlukla ayı ve kaplanı kandırdım, çünkü beni yemek istiyorlar.”
Ve Elf şöyle cevap verdi: “Hangi tür hileler yaptınız?”
“Eh, bir keresinde,” Maymun kahkaha atlamamaya çalışarak, “bütün ormanın etrafına altın gömülü olduğunu söyledim, ve bütün aç gözlü orman hayvanları etrafta altın kazmaya başladılar. Onu o kadar kızdırdı ki, bal kavanozlarını topladı ve başka bir mağaraya taşındı. Ve sonra bir başka zaman, ayıya ve kaplana güldüren çalı içine gidin dedim, ama aslında öfkeli arılarla doluydu ve onları ikisi de çok kötü soktu, bir ay boyunca yanıma gelmediler! Ah ha ha haa! Gerçekten komikti ve ikisi de bunu hak ediyordu!”
“Oh, yaptınız mı?” diye sordu Elf. “Yani şimdi gerçekler ortaya çıkıyor. Bana, yemek yemeye çalışmayan hayvanlara herhangi kötü numara yaptınız mı?”
“Eh, aslında,” dedi Maymun, kendini oldukça suçlu hissederek, başka bir hikaye anlatmaya başlayarak, “Bir keresinde Bebek Orman Kedisi maymun olmak istedi, bu yüzden kuyruğunu bir dalın etrafına bağladım ve annesine ağladı. Sanırım o gerçekten oldukça kötüydü,” itiraf etti Maymun.
Elf başını salladı. “Bu çok, çok kötüydü, gerçekten de söyleyebilirim, oldukça kötü ve zalimceydi. Bu yıl için sana hiç hediye yok, Maymun. Ama gelecek yıl iyi olmak için çalışırsan, belki senin için küçük bir hediye olur, belki
